“Pożegnania” i Maria Wachowiak w roli Lidki.

Ale oprócz Marii Wachowiak jest tutaj jeszcze jedna “silna” kobieta – Sława Przybylska, obecna w filmie dzięki piosence “Pamiętasz, była jesień…”. W pewnym momencie (początkowe sceny filmu, w knajpie, gdzie pracowała Lidka) widz ma okazję zobaczyć demoniczną i wyzywającą w swojej pozie i ubiorze piosenkarkę, śpiewającą o utraconej miłości. Widz słyszy Sławę Przybylską, ale ogląda na ekranie zupełnie inną osobę. Być może był to celowy zabieg ze strony reżysera, ale nie dlatego warto zwrócić uwagę na Sławę Przybylską. Wedle Julii Michałowskiej (z czym trudno się nie zgodzić), “Pożegnania” zawdzięczają piosence Sławy Przybylskiej “swoją kompozycję, nastrój, muzyczny leitmotiv” (s. 239). Film układa się w rytm piosenki, podążając za jej słowami, o czym interesująco pisała wspomniana wcześniej Julia Michałowska (w…)

Lidka jest bardzo przedsiębiorczą i pewną siebie (w porównaniu do Pawła) osobą. Wydaje się ciągle zmieniać, kreować na kogoś innego. Widz poznaje ją w knajpie, do której zachodzi Paweł znudzony swoją mieszczańską rodziną i ciągłymi kazaniami ojca. Wydaje się, że Paweł jest marzycielem, człowiekiem, który raczej wycofa się z życia niż rzuci mu wyzwanie. Inaczej Lidka, a tak naprawdę Genowefa, dziewczyna urodzona na Pradze, która musi sobie radzić sama, nie ma wsparcia w rodzinie i zarabia na życie jako fordanserka w nocnym lokalu. Lidka wykorzystuje każdą nadarzającą się sytuację, aby poprawić swoją sytuację życiową. Zmieniła również swoje imię, o czym bez skrępowania, kreując się na dziewczynę-kumpla i od razu zdobywając sympatię i zainteresowanie, opowiada Pawłowi. Chrzestne imię Genowefa, zamieniła na Lidia, bo oglądała kiedyś film “Quo vadis”, którego bohaterka była piękna i dobra…

Lidka w zasadzie uwodzi Pawła i nie wiadomo jak wszystko by się skończyło, gdyby nie interwencja ojca chłopaka (podobieństwo do “Damy kameliowej”), rozstanie i niedługo po tym wybuch II wojny światowej. Paweł spotyka Lidkę dopiero po wojnie, ale wtedy jest to już zupełnie inna kobieta, żona hrabiego (gra go Gustaw Holoubek), o manierach damy. Do czasu jednak, gdy zobaczy Pawła. Jej zachowanie podyktowane jest też niepewnością związaną z zakończeniem wojny i decyzją męża o opuszczeniu Polski. Związek Lidki i hrabiego Mirka wydaje się być dosyć swobodny, a każde z nich zainteresowane jest głównie sobą. Gdy pojawia się Paweł, Lidka ponownie go uwodzi, nie dbając o męża, który decyduje się na wyjazd nic jej o tym nie mówiąc. Lidka godzi się z tym, może nawet jest zadowolona, bo zostaje jej Paweł, a kto wie, co jeszcze przyniesie przyszłość. Film kończy się zresztą ujęciem Pawła i Lidki zapatrzonych gdzieś w dal, skąd nadchodzą żołnierze.

Grażyna Stachówna określiła Lidkę mianem “śmiałej parweniuszki, która wywalcza sobie miejsce w wyższej klasie społecznej, podbijając słabych i neurastenicznych mężczyzn. Lidka nie jest, tak jak w powieści, drugorzędną postacią, zabawną hrabiną z przeszłością symbolizującą rozkład obyczajów klasy mieszczańskiej, urasta do rangi głównej bohaterki, kobiety silnej i zdecydowanej, konsekwentnie zmierzającej najpierw do zmiany swego statusu społecznego, a potem śmiało przygotowującej się do spotkania z nową, powojenną rzeczywistością”. (Grażyna Stachówna, Trzy spojrzenia przez okno…).